...เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา พี่ขายของรถเร่อยู่ที่หน้าหอผม ไม่เห็นหน้าเขาหลายวัน เลยโทรไปถามพี่เขา
"กลับบ้านเหรอพี่ ทำไมไม่เห็นหน้าตั้งหลายวัน" ผมเริ่มทักทายก่อน
"กลับบ้านมา แล้วเพิ่งกลับมาที่กรุงเทพ" พี่เขาตอบผม และยังไม่ทันที่ผมจะยิงมุขออกไป พี่เขาก็ตามอีกว่า
"แม่พี่เสีย"
"อ่าว... ชิปหาย" ผมนึกในคอ
"แต่ฟื้นขึ้นมา"
"อ่าว...ชิปหายกว่า" ผมนึกในคออีกครั้ง
....แม่พี่เขาเสีย ตั้งแต่บ่ายสองกว่า จนถึงเวลาตีห้าของวันนั้น แม่เขาฟื้นขึ้นมา ขณะอยู๋ในรถพยาบาลกำลังนำไปส่งที่บ้าน
ดี ที่ร่างแม่พี่เขาไม่ได้ฉีดฟอร์มาลีน แต่แช่เย็นไว้ ตื่ืนมายังจำชื่อ-สกุลตัวเองได้ จำชื่อ-สกุลลูกตัวเองได้ครบ ถึงลูกบางคนจะไปทำมาหากินที่อื่นนานเลย
พี่เขาฆ่าหมูไปแล้ว ไปเช่าเต็นท์แล้ว พระกันก็มาถึงบ้านแล้ว
....แล้วพี่ได้ถามหรือป่าว ว่าตอนหลับไปแม่ไปเจออะไรมา
"ถาม" พี่เขาตอบ
"เป็นไงพี่" ผมรีบคุมน้ำเสียง และอารมณ์ไม่ให้มันตะเลิดจนเกินไป ด้วยความอยากรู้
.
.
.
....เดี๋ยวมาเล่าต่อนะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น